© Emy Elleboog
De kostprijs van het federale wanbeleid op asiel en migratie loopt uit de hand, vindt Theo Francken: “De regering heeft de administratieve achterstand laten oplopen tot onbeheersbare aantallen. Daardoor namen ook de behandelingstermijnen gestaag toe tot een recordduur van gemiddeld bijna twee jaar voor een asielaanvraag en blijven asielzoekers almaar langer in de opvang. Dat trekt asielzoekers aan die geen kans hebben op een verblijfstatuut, maar toch een asielaanvraag indienen om te kunnen genieten van jarenlange opvang. Sinds mijn aftreden in 2018 diende de regering de opvangcapaciteit hierdoor reeds uit te breiden met liefst 12.141 plekken. En nóg is er een tekort. Dit is dweilen met de kraan open. De factuur is voor de belastingbetaler.”
Niet het volledige verhaal
Daarenboven vertellen de officiële cijfers niet het volledige verhaal. Elders in de begroting wordt de portefeuille voor asielopvang nogmaals opgetrokken. Uit de ‘interdepartementale provisie’, een onbestemde begrotingspost waaruit de regering middelen kan toewijzen voor specifieke beleidsdoelen, wordt nog eens 147 miljoen euro toegewezen aan asielopvang. Op twee andere posten worden ook nog enkele miljoenen voorzien, wat het totaal volgens het Rekenhof op liefst 921 miljoen euro brengt.
Tomas Roggeman trekt de onvermijdelijke conclusie: “In 2021 bedroeg de totale begroting voor Fedasil 445 miljoen euro. Twee jaar later is dat meer dan verdubbeld. Met 921 miljoen euro naderen we zelfs de historische kaap van een miljard. Merk op: voor de opvang van mensen die via illegale wijze de Schengenzone en België zijn binnen gekomen. Leg dat maar eens uit in de Dorpsstraat.”
Omslag naar Australische aanpak nodig
Darya Safai pleit voor een omslag in het beleid om een einde te maken aan het dweilen met de kraan open. “De regering moet eindelijk werk maken van de omslag naar een Australische aanpak van asielmigratie op Europees niveau. Dat vergt het ontzeggen van de mogelijkheid tot een asielaanvraag na illegale binnenkomst. Enkel zo kan mensensmokkel naar Europa worden gestopt.”
Van enige budgettaire ‘sense of urgency’ was binnen de federale meerderheid weinig te merken. Ecolo stelde zelfs onomwonden “verheugd te zijn” dat er een historisch recordbedrag voor asielopvang werd uitgetrokken.
